Hoe is het verlangen om iets te betekenen in het buitenland gegroeid?
Helmer: “Voor mij gaat dat al een poos terug. Negen jaar geleden greep God mij. Ik ontdekte toen pas dat ik een relatie met Hem kan hebben, hoewel ik kerkelijk ben opgevoed. Het verlangen ontstond om mijn naaste te dienen en naar hen uit te reiken die het veel zwaarder hebben dan wij, in het buitenland. Dat verlangen bleef, ook toen Maye en ik elkaar leerden kennen.” 

Maye: “Ik moest aan dat verlangen wennen. Hier in Nederland is ook genoeg te doen. Daarover praatten en baden we, waarna dat verlangen bij mij ook groeide. Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat God ons wil gebruiken om dienstbaar te zijn voor minderbedeelde mensen in het buitenland. Hoe dat veranderde vind ik lastig uit te leggen, maar ik ervaar de bevestiging in mijn hart.” 

Jullie gingen op zoek, maar kregen ook jullie oudste, Moses.
Helmer: “Inderdaad. Ook kochten we een huisje. Echte geschenken. Maar op die manier kwamen we hier ook steeds vaster te zitten. We waren wel veel aan het zoeken, baden veel en vertrouwden op een deur die openging. Maar dat gebeurde niet: we probeerden verschillende dingen, maar deuren bleven dicht. Toen Moses twee weken was, reden we tweeënhalf uur naar Teuge, vanuit Goes. Daar, bij MAF, ging er wel een deur open, dat voelden we. Al was het op een kier.”

Welke mensen zijn belangrijk voor jullie geweest in dit proces?
Helmer: “Aan het begin van deze zoektocht waren we twee jonggelovigen die dienstbaar willen zijn vanuit de genade die we ontvangen. Zo hadden we een interkerkelijke bijbelstudiegroep waarin echt kritische vragen aan ons gesteld werden. We werden bevraagd: wie ben je eigenlijk, en waarom? Daarbij waren onze families erg belangrijk: zij vormen je ook tot de overtuigingen die je hebt.”

De deur stond bij MAF op een kier. Wat maakt dat hij nu wijd openstaat?
Maye: “Dat duurde nog een poos. Na ons eerste gesprek was het veel wachten en vertrouwen.”

Helmer: “De deur ging niet open én niet dicht. Dat was een dilemma: geloven we dat we door mogen zetten? Maar we merken juist dat God ons daar doorheen geleid heeft.”

Op wat voor manier hopen jullie van waarde te kunnen zijn voor MAF Suriname?
Helmer: “Ik ga aan de slag als office manager, Maye zorgt voor een stabiele thuisbasis. Het mooie is dat dát bij MAF heel belangrijk is: degene die het werk voor MAF doet is niet het belangrijkste, nee, de uitzending is gericht op het hele gezin. Het werk wat ik nu doe is anders dan daar, maar de connectie met en het oog voor de mensen vind ik heel mooi. Hoe het met mensen is en wat is er nodig voor die persoon. Uiteindelijk gaat het erom wat je kan betekenen en dat je verschil kan maken in mensenlevens.”

Waar kijken jullie het meest naar uit?
Maye: “Om ons leven er op te bouwen. Als gezin daar in de gemeenschap bezig te zijn. De kinderen snappen het natuurlijk nog niet, maar we willen ze zoveel mogelijk meenemen en het ze gaandeweg vertellen.”

Helmer: “En om dienstbaar te kunnen zijn. Praktisch iets te mogen betekenen en dat te doen voor mensen die het echt minder hebben dan wij. Een ambulance in vijf minuten voor je deur, dat is daar geen realiteit. Zo kunnen we op een praktische manier een beetje bijdragen vanuit de genade die wij kennen.” 

Jullie vertrekken voor een training eerst naar Engeland, naar het All Nations Christian College. Wat hebben jullie te leren, de komende tijd? 
Maye: “Vooral de andere cultuur. Het werken in een cross-culturele omgeving is heel anders. Je bent zo gewend aan leventje hier, er is zoveel vanzelfsprekend. Al spreken ze wel dezelfde taal, het is aan ons om ons open te stellen en in de cultuur mee te gaan.” 

Helmer: “We willen leren hoe we op een goede manier kunnen dienen, ook bij de training. Niet door te vertellen hoe wij denken dat het moet. We hebben juist ontzettend veel te leren. Soms denken we: wie zijn wij dat wij dit gaan doen? Wat betekenen wij? Maar juist dat wíj het niet doen, maar geloven in een God die het doet is heel bijzonder. Vanuit Zijn kracht en wijsheid mogen wij werken.”

"Inmiddels hebben we ons huis verkocht, onze banen opgezegd en we hopen begin 2022 echt naar Suriname te vertrekken. En als dat klinkt alsof wíj het allemaal doen: wij doen het praktische gedeelte, maar het werk wordt gedragen door een achterban en op die manier mogen veel mensen bijdragen aan dit mooie werk van MAF in Gods Koninkrijk."

Om het werk van Helmer en Maye Maas mogelijk te maken is een achterban noodzakelijk. Draag jij bij, of lees je de nieuwsbrief?