Genade
Als twaalfjarige jongen vluchtte Gor met zijn gezin uit Armenië naar Nederland. Hij wist niets van ons land of de taal af. "De eerste nacht sliepen we onder een boom", vertelt de arts over zijn eerste nacht in Nederland. Die nacht is één van de eerste momenten geweest dat Gor zich afvroeg of God er wel was en wat Gods plan was met hem. "Daarnaast zei ik tegen God dat ik me voor dit land in wilde zetten en als we hier konden blijven, ik hier iets op wilde bouwen." De volgende dag vroeg de familie asiel aan.

Na een langdurig en heftig proces kreeg de familie een 'generaal pardon'. Uitgeprocedeerde vluchtelingen die lange tijd in Nederland zijn krijgen met dit pardon alsnog een verblijfsvergunning. "We waren toen al acht jaar uitgeprocedeerd. Al die jaren heb je dromen en maak je plannen, wetende dat dit niet kan", vertelt Gor. “De dag dat mijn moeder belde met het goede nieuws moest ik moest janken als een klein kind. De emotie overviel mij. Het was klaar! De nachtmerrie was afgesloten en ik zag meteen voor me wat ik nu wél kon gaan doen. Ik begon weer te dromen, na veel teleurstelling en afwijzing."

Het pardon was een moment van genade. Sommige families werden vlak voor het generaal pardon uitgezet en hebben die genade 'gemist'. "Genade is oneerlijk. Het betekent dat je iets niet verdient, maar toch krijgt." Gor legt uit dat zijn inspanningen om in te burgeren, lessen te volgen en een leven op te bouwen niet hebben bijgedragen aan het krijgen van de verblijfsvergunning, maar wel hebben bijgedragen aan karaktervorming. De arts vergelijkt het met geloof. "Alles wat je investeert zal vrucht dragen, maar de liefde en acceptatie van God is hier niet van afhankelijk."

Ontmoetingen
Door verschillende bijzondere ontmoetingen en gesprekken kwam Khatchikyan in de kerk terecht en kwam hij tot het geloof. "Wat ik nu doe kan ik alleen maar doen door de mensen die in mij hebben geïnvesteerd. Ik geloof niet in toeval. Ik geloof dat God mensen gebruikt om een verschil te maken. Wij zijn Zijn handen, voeten, stem en ogen. Wij zijn de vertegenwoordigers van God op aarde. In mijn leven hebben mensen dat heel duidelijk vormgegeven door voor mij te zorgen op belangrijke momenten."

Hemelse verplichting
Sommige christenen om hem heen geven aan dat zij ook graag iemand willen hebben in hun leven die hen bij Jezus brengt. "Wanneer je dat denkt en het gevoel hebt dat je zo'n persoon hebt gemist, moet je eigenlijk de vraag omdraaien en zeggen: Hoe kan ik zo’n persoon zijn voor een ander? Voor wie maak jij het verschil? In wie investeer jij? Soms zal dit zaad in onvruchtbare grond vallen, maar al is het er maar één die je bereikt met het Evangelie en voor wie je een verschil kan maken, dan is dit het waard."

Gor benadrukt dat het belangrijk is om aan te geven dat je beschikbaar bent. "Misschien weet je niet hoe je iets moet doen of wat je kan doen. Dan moet je omgaan met mensen die dit wel weten. Een groep kan iets makkelijker bereiken dan een individu." De arts roept op je aan te sluiten bij een lokale actie van de kerk of organisatie zoals Operatie Mobilisatie. "Het verspreiden van het Evangelie is niet voorbestemd aan een paar voorganger, maar aan iedereen. Niets doen is geen optie. Je kan niet zeggen: evangeliseren is niet zo mijn ding. In Mattheüs 28 staat een tekst die geldt voor iedereen. We moeten uitgaan en de mensen tot discipelen van Jezus maken. Dat is geen keus, dat is een 'moeten' vanuit de hemel. Moeten wij dingen vanuit de hemel? Ja, we moeten dingen van de hemel. Mooier kan ik het niet maken."

Kruisdrager
Veel mensen hebben moeite met het uitspreken van de achternaam van de arts: Khatchikyan. De naam is een vervoeging van een Armeense achternaam die betekent 'kruis'. De achternaam van Gor betekent letterlijk vertaald 'kruisdrager'. Is de arts dit ook in zijn dagelijks leven? "Dat is een hele moeilijke vraag, maar in mijn dagelijks leven probeer ik kansen te grijpen om iets voor de ander te betekenen. Om net een stap extra te zetten en iets voor God te doen. De dingen die ik doe, probeer ik goed te doen", vertelt Khatchikyan.

"Zo heb ik bijvoorbeeld aan het begin van de coronacrisis meerdere keren mogen getuigen, ook over wie Jezus is. Zowel christenen als niet-christenen waardeerden de manier waarop ik dat deed." De arts vraagt zich af waarom dat zo is. "Ik denk dat het is, omdat ik oprecht ben in mijn boodschap en op zondag hetzelfde verkondig als op maandag en omdat ik mijn plek inneem in de maatschappij. Ik denk dat dat heel belangrijk is, neem zichtbaar je plek in om wat te betekenen voor de samenleving en je handen uit de mouwen steken."

Coronacrisis
Vooral mensen met een lager inkomen en in arme landen hebben te kampen met moeilijke omstandigheden. Toch is dit volgens Khatchikyan niet in strijd met het liefdevolle karakter van God. "De Here Jezus heeft zelf gezegd dat er altijd armen zullen zijn. Als hulporganisatie is het interessant om hierover na te denken: Waarom zegt Jezus dat? Het legt een enorme verantwoordelijkheid bij ons. We moeten ons beseffen dat God deze mensen een helpende hand uitstrekt door ons. Als wij ons afvragen waar God is in onze ellende, stellen we eigenlijk de verkeerde vraag. We zouden moeten vragen: Waarom gehoorzaam ik God niet in deze ellende?"

Volgens de arts hoort ellende bij de wereld en zal armoede niet verdwijnen tot de wederkomst van Jezus. Hoe hard we het ook proberen, we kunnen het probleem als mensen nooit helemaal oplossen. "Daarom zegt Jezus dat Hij altijd onder ons zal zijn", aldus Gor. De arts vraagt zich hardop af wat we als christenen kunnen doen in deze tijd voor de mensen die dat zo hard nodig hebben.

Hoop in de praktijk
Veel jongeren missen momenteel een toekomstperspectief. Hun hoop lijkt verdwenen. "Ik begrijp het wel", geeft Khatchikyan aan. "In feite hebben zij nu niet de gevaren, maar wel de lasten. Ze dragen de last voor mensen die wel kwetsbaar zijn in deze periode, voor de ouderen en zieken." Toch is de tijd volgens Gor Khatchikyan niet hopeloos. Het is volgens de arts een bijzondere tijd om in op te groeien.

"Je betaalt als jongere een enorme prijs voor misschien wel één van de moeilijkste strijden van Nederland in jaren. Daar mag je een bijdrage aan leveren. Dat is karaktervormend en een les die je niet in de schoolbanken kan leren. Je wordt deel van de wereldgeschiedenis. Ook nu kun je je plek innemen in de samenleving. Zie het als een gunst en een voorrecht om deze prijs voor de ander te betalen."