Ze verloren twee kinderen. Lucas heeft slechts een dag geleefd en Joachim was 18 jaar toen hij overleed. Dat was natuurlijk ontzettend moeilijk, maar Marianne vertelt dat juist op de moeilijkste momenten haar man Paul de rots in haar branding was. "Ik heb van Paul geleerd te praten over het verlies van de jongens."

De grond zakte dan ook volledig onder haar voeten weg toen ze Paul op een ochtend levenloos in zijn stoel vond. 54 jaar, plotseling overleden. "Ik kon alleen nog maar in een stoel zitten en voor me uitstaren", vertelt Marianne. "Ik verdoofde mijzelf met alcohol en kon de werkelijkheid niet aan. Totdat ik een droom of visioen had. Ik zat bij Jezus op schoot en Hij zei: 'Dat heb jij toch helemaal niet nodig?' Dat was voor mij het keerpunt."

"Wat je op zo'n moment doet? Omhoog roepen. Dat hadden we natuurlijk allang geleerd, dat dat het enige is wat je dan nog kan."

Woede richting God was er ondanks alle tegenslagen eigenlijk nauwelijks. "Ik ben nooit echt boos op God geweest. Wel soms op mensen in mijn omgeving. Al merkte ik ook dat het makkelijker is om boos te zijn, dan om je verdriet te laten zien. Dat laatste heb ik echt moeten leren."