Begrijp me goed: ik geloof in wonderen. Ik geloof dat God geneest, herstelt en vernieuwt, ook vandaag. Maar ergens in dit luidruchtige landschap van genezingsdiensten bekruipt me soms een gevoel van ongemak. Want wanneer genezing een show wordt, raakt het zijn heiligheid kwijt. Wanneer genezing een marketinginstrument gaat worden en wanneer Bijbelteksten worden gebruikt als marketing­slogans, raken we de waarheid steeds verder kwijt.

Als ik Jezus zoek, zie ik Hem niet in de spotlight, niet op een groots podium staan, maar juist in het stille, het gewone, het onverwachte. Zoals bij de blinde man in Marcus 8:22-26. Jezus neemt hem mee buiten het dorp, legt zijn handen op hem en geneest hem stap voor stap. Eerst ziet hij wazig, daarna volledig. Jezus zegt hem: “Vertel het aan niemand”. Geen groot applaus, geen social media-post, geen marketingmoment. Alleen stille genade.

Of zoals Hij zegt in Mattheüs 11:28-30: “Kom naar Mij, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven. Neem Mijn juk op u en leer van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart, en u zult rust vinden voor uw ziel. Want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht.”

Geen spektakel. Wel genade. Zoals bij de blinde man die Jezus buiten het dorp geneest: een zacht woord, een aanraking, geduldige zorg.

Ik raak er steeds meer van overtuigd dat het juist dáár gebeurt: in het gewone, in het stille. Niet in de overwinningskreten, of juist alleen wanneer je voldoende geloof hebt, in grote woorden of in het applaus. Maar in het blijven geloven, ook als er níets gebeurt. In het zeggen: Uw wil geschiede, ook als mijn wil iets anders had gewild.

God laat zich niet opdringen. En al helemaal niet in een flyer in full color of in een flitsende show met meevoerende muziek. Misschien verschijnt Hij juist als de muziek stopt, de lichten uitgaan en jij denkt: ik weet het even niet meer.

En dan staat Hij, Jezus daar. Zonder show. Maar echt. En Hij wacht je op, met open armen. Echte rust.