“Wat is je drive om dingen (in de kerk) te doen? Ik zou willen dat we in de christelijke wereld hierover een opener gesprek zouden voeren”, maakt Santman duidelijk. “In de loop der jaren hebben Jan Pool en ik ontdekt dat als er eenmaal problemen aan het licht komen, die problemen altijd al sluimerend aanwezig waren in iemand. Als je daar bij jezelf geen aandacht aan besteed, vraag je vroeg of laat om problemen…”

Je spreekt uit ervaring. Kun je hier wat meer over vertellen?
“Ik dacht dat ik mijn leven aardig op de rails had. Totdat mijn eigen zoon vastliep. Dat was een van de grootste crises in mijn leven. Hij maakte de overstap van de ene naar een andere school toen hij 14 jaar was. Door die overstap ontwikkelde hij een angststoornis. Uiteindelijk is hij bijna een jaar lang thuis geweest. Ik voelde me ontzettend machteloos, want ik kon niets doen aan die situatie. Op dat moment werd ik met mezelf geconfronteerd. Ik was alleen maar boos en ging tegen de omstandigheden in verzet. Dit had alles met die machteloosheid te maken. Misschien geloofde ik toentertijd nog in een maakbare wereld: als je hard werkt, heb je alles onder controle. Maar zo zit het leven niet in elkaar. 

In die situatie kwamen ongezonde patronen in mezelf naar boven. Kortgezegd was ik niet in staat om me kwetsbaar op te stellen. Die crisissituatie omtrent mijn zoon was voor mij de kans om te groeien in kwetsbaarheid. Elke crisis is een kans om te groeien en dus kijk ik er alleen maar positief op terug. Mijn strategie was tot dat crisismoment om problemen alleen op te lossen. Juist in die fase heb ik geleerd om me te verbinden met mensen om mij heen.”