We bevonden ons deze dinsdagavond op slechts een paar straten afstand van de bekende, toeristische en overvolle La Rambla. Een steenworp afstand, maar twee totaal verschillende werelden. Antonio - bijna 80 jaar inmiddels - vertelde over zijn werk, zijn missie, zijn hart en zijn liefde voor de daklozen in de stad. Over zijn passie om deze mensen te helpen en bovenal om hen over Jezus te vertellen.

Duizenden mensen leven noodgedwongen op straat in Barcelona. We spraken bijvoorbeeld met een vrouw van rond de 35 jaar, we troffen haar op de Plaça de Catalunya terwijl ze de vuilnisbakken aan het nazoeken was of er iets eetbaars of drinkbaars was achtergelaten. Ze was naar Barcelona gekomen in de hoop op een beter bestaan, maar uiteindelijk op straat beland. Verderop, in een van de drukke winkelstraten, spraken we een man van middelbare leeftijd. Door te bedelen probeerde hij in leven te blijven en in het onderhoud van zijn vrouw en kinderen te voorzien.

Elke dakloze heeft zijn of haar eigen verhaal; meestal hele gewone mensen voor wie het leven anders liep dan gehoopt. Antonio heeft er zijn levenswerk van gemaakt - hij doet dit samen met zijn vrouw al sinds 1987 - om er voor deze mensen te zijn. Samen met vrijwilligers - waar er om allerlei redenen helaas veel te weinig van zijn - runt hij het inloophuis midden in de wijk El Raval. Er worden warme maaltijden - voor 70 tot 80 personen per keer - gekookt, er wordt ontbijt geserveerd, er wordt kleding gegeven, er worden slaapzakken of dekens uitgedeeld op straat. Ze zijn volledig afhankelijk van vrijwilligers en giften van kerken en particulieren.

Boven en voor alles - letterlijk en figuurlijk - wordt het evangelie gedeeld en de boodschap gebracht dat er in Jezus Christus herstel en een herstart mogelijk is. Heel wat mensen die opnieuw konden beginnen, kunnen hier inmiddels van getuigen. Dankzij de inzet, het hart, de liefde en de vasthoudendheid van Antonio en zijn team. Al zal Antonio zelf in geen geval ook maar enige eer aan zichzelf toebedelen. Een deel van de daklozen die zijn geholpen hebben Jezus ontmoet en konden succesvol opnieuw integreren in de samenleving.

Helaas is het aantal keren per week waarop een warme maaltijd of ontbijt kan worden aangeboden minder geworden dan eerder. Er zijn minder vrijwilligers, minder financiën, de stichting ontvangt geen subsidies omdat ze uitgesproken christelijk zijn en voluit het evangelie verkondigen. Er is op dit moment geen opvolger die het werk van Antonio kan voortzetten. “God weet ervan”, antwoordt hij wanneer we hem hiernaar vragen.

Antonio zou dolgraag iemand - voor kortere of langere tijd - willen die hem kan ondersteunen in praktische, organisatorische en administratieve werkzaamheden. Ook groepen zijn erg welkom, bijvoorbeeld om een week mee te draaien, maaltijden te verzorgen, de straten in te gaan om uit te reiken naar de daklozen met praktische hulp, maar vooral om Jezus zichtbaar te maken en te delen over Zijn liefde en het nieuwe leven dat Hij wil geven.

Wat zouden we moeten zonder de Antonio’s van deze wereld?!

Hans Borghuis is een spreker en gaat wekelijks voor in kerkdiensten (interkerkelijk) en traint, begeleidt en coacht in kerken en organisaties. 

NB: de man op de foto is niet Antonio.